Nieuwe sportkleding en 533 meter de lucht in

Na vier dagen volle planning was het tijd voor een meer relaxed dagje. We wilden ook graag de shopgelegenheden bekijken, dus gingen we om half 10 op pad, om via Queen Street naar Eaton Centre te lopen. Al gauw kwamen we erachter dat het niet normaal is dat winkels al vroeg open gaan, en op de heen weg was alles wat we wilden bezoeken dan ook nog dicht.

Eaton Centre is een geweldig groot winkelcentrum, met daarnaast een Hudson Bay (dat komt dus uit Canada!) met zeven verdiepingen. Na daar even rondgewandeld te hebben en de handschoenen die ik wilde (Canada Olympics merchandise) te hebben gekocht gingen we dan echt het winkelcentrum in.
Bij Victoria's secret werden we al snel gek van alle verkoopsters die met meetlinten en "alternatieven" (lees= drie keer zo dure) achter je aan komen rennen. Uiteindelijk met twee setjes en een bikini voor Juul weggevlucht uit die roze ellende.
Lunchen deden we in het foodcourt met een pizza slice en daarna gingen we vrolijk verder met de shoptour, maar na anderhalf uur waren we toe aan frisse lucht en zetten we onze tour buiten voort.
Een Google Pixel 2, de telefoon die mam misschien wilde kopen, bleek veel duurder dan verwacht, dus dat lieten we aan ons voorbij gaan. Wel vonden we de theewinkel waar de bekers uit ons appartement vandaan komen, en daar kochten we twee toffe reismokken.
Inmiddels hadden we al ongeveer 8 km in de benen, en besloten we via de winkelstraat terug naar huis te lopen. We kwamen onderweg bij Lululemon, een héle bekende sportwinkel in Engeland en Amerika. De kleding is heel prijzig (denk 118 dollar voor een sportbroek) maar wordt door veel lopers onwijs de hemel in geprezen. We besloten de proef op de som te nemen en wat te passen. Helaas voor onze portemonnee zat de kleding zó lekker dat we beiden besloten een broek (en mam ook een jasje en een shirt) aan te schaffen.

Eenmaal terug van onze shoptour kriebelde het bij mij enorm om die nieuwe loopbroek te testen, en ik besloot daarom een rondje te gaan rennen (met korte stop bij mijn favoriete Amerikaanse winkel, namelijk; walmart). Uiteraard rende ik verkeerd en ipv de geplande 5km, rende ik 7km, kwam ik erachter dat ik de verkeerde kant van de straat ingerend was, en rende ik nog 3km terug(met boodschappen in mijn rugzak). Het kon me allemaal niks schelen, want ik had het lopen gemist én ik rende in een geweldige omgeving. 10km lang glimlachen van oor tot oor.
Mam had ondertussen ook 7km gelopen, en moe maar voldaan maakten we ons op voor het avondeten. Helaas voelde Steef zich niet lekker, dus gingen we met z'n tweetjes uit eten.

Op internet hadden we de zogezegd "beste" Mexicaan van Toronto gevonden, die zich ook nog op behapbare afstand bevond, dus besloten we daarheen te gaan. Het zat vol, dus om de tijd te doden wilden we in de buurt even wat drinken. We kozen een tentje, en kwamen er na het bestellen van twee ginger ale achter dat het een héle dure japanner was. Oeps! We deden maar alsof we achterlijk waren en het heel normaal vonden om de rekening van 6 dollar te betalen.
Terug naar de Mexicaan, waar we uiteraard begonnen met een schaaltje nachos. Die smaakten uiteraard prima, en vol goede moed wachtten we op het "hoofdgerecht". Viel dat even tegen! We hadden taco's besteld, maar kregen zachte, smakeloze wraps en de inhoud was ook niet om over naar huis te schrijven (al dan niet leuk gepresenteerd, daar niet van). Een beetje teleurgesteld gingen we huiswaarts, om daar nog maar een kopje thee te drinken. Meer dan 30.000 stappen gezet vandaag; dat vond ik wel even een vermelding waard!

Het was alweer woensdag! Het zonnetje scheen en de temperatuur kwam ineens boven de nul uit! In de ochtend gingen we naar de CN tower! Het was natuurlijk Valentijnsdag, en er was behoorlijk wat drukte voorspeld tijdens lunch en diner, dus wij waren met onze behoorlijk vroege timing voor de drukte uitgewandeld. Het uitzicht op de toren was prachtig en het was supermooi weer, dus we konden behoorlijk ver kijken. De CN tower tour bestaat uit meerdere lagen, van een "skypod", waar je op het hoogste punt helemaal rond kunt kijken, tot een verdieping met glazen vloeren en ook een stuk buiten. De nodige mooie plaatjes zijn geschoten, en daarna was het weer tijd voor een koffie bij de Tim Hortons (onze vaste stek deze week). Nog eventjes langs de gigantische sportwinkel voor gelletjes en andere sportvoeding, en daarna op naar de stageplek van Steef!

Steef loopt stage in het Toronto Pan Am sportscenter, bij het rolstoelbasketbalteam. Echt supercool dat we een kijkje mochten nemen in dit prachtige complex! De reis erheen was wel een beetje ellendig, één streetcar, twee metro's en een bus die 44 keer stopte kwamen we twee uur na vertrek aan bij het sportcentrum. Het is echt heel erg groot, en voorzien van meerdere zwembaden, sportzalen, een atletiekbaan, studieruimtes, kleedkamers en een grote kantine. Nadat we even snel wat hadden gegeten mochten we kijken bij de training van het tweede team van het rolstoelbasketbal. Het eerste team bevindt zich op dit moment in Dallas voor een toernooi, dus die waren er helaas niet, maar het was wel heel tof om deze atleten in training eventjes te kunnen zien. Daarna konden we nog even spieken in het krachthonk en bij de spullen en technieken waar Steef mee werkt.

Na deze excursie gingen we terug naar de stad om te eten in het Distillery district, een soort mini dorpje met allemaal winkeltjes en restaurantjes. In deze maand is er een lichtfestival, met prachtige lichtkunstwerken overal door het dorpje heen. Na uitgebreide fotoshoots en een lekker dinertje was het weer tijd om huiswaarts te gaan. Nu zit ik lekker op de bank met een kopje thee en duik ik zo lekker mijn bedje in.

Bijna alweer het laatste verslag, de week vliegt voorbij!
Liefs,
Elana, Karin en Steef