Musea, aparte cafeetjes en afscheidsknuffels

Donderdagochtend wilden we graag nog naar het Royal Ontario Museum (ROM), omdat ongeveer iedereen dat ons had aangeraden. Inmiddels zijn we ervaren in het openbaar vervoer van Toronto (lees:gratis reizen in de drukte en overstapkaartjes fixen op stations) en we waren dan ook snel op plaats van bestemming.
Het museum (waarvan we eerste de ingang niet zo lekker konden vinden) was echt gigantisch. Van geschiedenis tot biodiversiteit, overal was wel een afdeling voor. Helaas voor ons waren er op één van de verdiepingen ook 30 schreeuwende kinderen, waardoor rustig kijken er even niet bij was.

We bezochten ook de speciale tentoonstelling " Wildlife photographer of the year", waar verschillende fotografen met hun foto's tentoongesteld waren. Stuk voor stuk erg leuk om te zien (en doet me terug verlangen naar Afrika, ook veel wildlife natuurlijk) en samen met de diversiteit in het museum maakte dat ons bezoek zeker geslaagd.

Erna wilde ik naar een, ietwat apart, cafeetje. Het zogenaamde "Poop Cafe", helemaal gehyped op internet. Het interieur bestond uit verschillende, geheel in stijl, lachende drolletjes, en al het eten werd ook in de "badkamersfeer" geserveerd (zie foto's). We hebben een onwijze berg wafels en ijs weggewerkt en vooral heel hard gelachen. Moet je ook eens gedaan hebben, toch?

De rest van de middag spendeerden we in ons appartementje. Ik las eindelijk weer eens een boek, mama rende nog een rondje en in de avond hadden we afgesproken met Steef voor onze laatste avond. We gingen terug naar Local Liberty Village, van de eerste avond. De cocktails en biertjes waren weer verrassend lekker, net als het eten. Ondertussen stond de olympische spelen aan en keken we vooral naar skeleton. Echt een coole sport lijkt me dat!
Na deze leuke afsluiter was het tijd om Steef een knuffel te geven, want zij blijft nog een maandje. Het was onwijs tof om een week in deze leuke stad met haar door te brengen, en als je dit leest Steef, veel succes met de laatste loodjes! You can do it!

Op vrijdag sliepen we lekker uit, rende ik weer 7km (inmiddels was het ijs wel een beetje weg, dus de wegen beter begaanbaar) en pakten we alle spullen in, bijna tijd voor vertrek. Mam had nog even een meeting met iemand die ze via instagram had leren kennen, heel leuk!
Daarna gingen we nog eventjes eten bij een cafeetje, deden we de laatste kleine boodschappen bij de supermarkt en gingen we naar het appartement om de spulletjes te pakken.

We hadden de makkelijkste route uitgekozen om bij het station te komen, maar uiteraard was het op vrijdagmiddag ineens al om kwart over 2 spitsuur in de tram. Eenmaal op het station hadden we snel kaartjes voor de trein en die kwam ook vrij snel aanrijden.
Op het vliegveld was er (vooral bij mij) even verwarring over het inchecken, maar uiteraard was er niks aan de hand en konden we op tijd door naar de security.

Die security was wel een dingetje hoor, die rij was zó onwijs lang! Ik denk dat we er meer dan een half uur hebben staan wachten.. Slecht geregeld op zo'n groot vliegveld. Daarna nog even tijd voor een laatste witte chocolademelk voor mam bij de Tim Hortons, en voor we het wisten was het tijd om te boarden.

De inhoud van het vliegtuig was, zacht uitgedrukt, bijzonder. Het stel naast mij, duidelijk Nederlands (te herkennen aan de sokken in sandalen, te klein brilletje voor het gezicht en uiteraard gewoon Nederlandse paspoorten in plastic zakjes) spraken in onwijs Nederlands-Engels met elkaar. Kon ik stiekem wel om grinniken.

Aan de andere kant van het gangpad, indirect naast Mam, was het een ander verhaal. Er zat een meneer die bij binnenkomst in het vliegtuig zijn tas op zijn stoel had gedropt en vervolgens op de WC was gaan zitten ofzo, waardoor het complete vliegtuigpersoneel in paniek raakte om de tas die van niemand leek te zijn. Toen de man in kwestie terug kwam deed hij heel verbaasd dat men daar een probleem van leek te maken (er was inmiddels ook al security gebeld...) en maakte er een grapje van. Het houdt niet op bij deze man, want onderweg heeft hij volgens mij 10x zijn tas in- en uitgepakt, zichzelf ingesnoerd in een soort corset, yoga gedaan in het gangpad, en zichzelf vermaakt met gekleurde touwtjes met blokjes eraan. Zo maak je nog eens wat mee tijdens een vlucht.

In Nederland ging alles supersnel en was ik een uur na landing gewoon thuis in mn eigen huisje. Om vervolgens mijn spullen uit te pakken en weer naar Mama te vertrekken, want morgen heb ik de eerste fotoshoot met mijn triathlonteam!

Bij deze dan ook het einde van deze (korte) serie reisverslagen vanuit Toronto. We hebben meer dan 100km gelopen in de afgelopen week, een heleboel koffietjes gedronken en muffins gegeten bij Tim Hortons, (iets) teveel geld uit gegeven bij alle mooie winkels en onwijs veel toffe dingen gezien en gedaan!
Bedankt mama voor het zijn van mijn reisgezelschap (en het dealen met mijn ochtendhumeurtje), bedankt Steef voor het op sleeptouw nemen en het laten zien van de onwijs coole plek waar je stage loopt en bedankt lezers voor het lezen en reageren, en tot de volgende reis!

Liefs,
Elana (en mama en Steef natuurlijk ook)