Chicken dust en lokale biertjes in Swaziland!

Helaas helaas was het tijd om afscheid te nemen van onze prachtige accommodatie in Hazyview. We hadden een lekker ontbijtje in het zonnetje en genoten nog even van de laatste momenten met het uitzicht. Nadat onze auto gewassen werd (en we hoefden niet eens te betalen) en we onze kamer gedag hadden gezegd (doei bad met uitzicht :( ) was het tijd voor de 284km naar Swaziland! Manzini om precies te zijn, een wat grotere plaats. Vol goede moed gingen we op weg!

De wegen waren prima en na een kleine tussenstop bij een benzinestation kwamen we rond 12:00 aan bij de grens. Daar moesten we eerst naar het “departure” loket omdat we Afrika uit gingen, toen moesten we 20 meter doorrijden en opnieuw de auto uit voor het “immigration” proces. Dit hield eigenlijk ook alleen maar in dat je eens stempel kreeg, je nummerbord gecontroleerd werd en je 50 rand moest betalen voor de tolwegen. Nog geen 20 minuten later waren we dan over de grens en echt in Swaziland!

Vanaf daar was het nog ongeveer 60 km rijden naar het hotel. Ons hotel stond overal aangegeven als “The best place to stay in Swaziland”. Geloof dat ze dat zelf bedacht hebben want zo mega enthousiast zijn wij niet. Bij ontvangst had de meneer achter de balie geen zin om even z’n telefoon aan de kant te doen, we kregen maarliefst 112mb WiFi en onze kamer laat ook wat te wensen over. De douchebak is schever dan de vloer van mijn kamer (en dat wil wat zeggen hoor), de kluis staat los op de kast en de balkondeur heeft geen slot. Ge-nieten. We hadden van tevoren een beetje bedacht wat we hier wilden doen, want aan het zwembad liggen de hele dag is niet iets voor ons op deze vakantie. We hadden wat leuke dingen gezien en besloten aan de receptie te vragen of ze misschien voor ons zouden willen bellen (mobiel bellen is niet te doen en het is een stukje service wat we gewend zijn hier te krijgen bij andere hotels). Nou, die man keek alsof we vroegen of hij onze kamervloer wilde schoonlikken. Naast dat hij oprecht geen zin had om ons te helpen moesten we ook nog eens 12 rand per minuut betalen om te mogen bellen. Er werd niet opgenomen en de man van de receptie was alweer met andere dingen bezig en een beetje bedroefd gingen we terug naar de kamer. Uiteindelijk besloot ik maar een tourist Office op te zoeken en daar hebben we uiteindelijk de “taste of Swaziland” tour kunnen boeken. Bij de tourist Office in Ezulwini zat een craft center (Mantenga craft and lifestyle center) en daar hebben we ook de eerste leuke souveniertjes gekocht. Alles werd daar buiten handgemaakt en de prijzen waren eigenlijk een beetje om te lachen zo laag. Het was de hele dag tegen de 40 graden geweest, dus stiekem waren we wel toe aan een duik in het zwembad. Net op het moment dat we omgekleed waren begon het keihard te regenen en te bliksemen, hadden wij weer. We zijn dus maar op de kamer gebleven en ik heb mijn derde boek deze week uitgelezen.

Mochten jullie trouwens denken “goh wat doen ze eigenlijk in de avond?” Dan kunnen we daar heel kort over zijn; weinig. We gaan vaak vroeg eten en soms doen we daarna een drankje, spelen daarna een spelletje, lezen of doen kruiswoordraadsels en slapen meestal voor 22:00 al. Het wordt hier namelijk heel vroeg licht (05:30) en we staan daardoor ook steeds vroeg op. Omdat het vroeg donker wordt en je hier ‘s avonds niet veilig over straat kan (ofwel doordat er dan meer criminaliteit is ofwel je de kans hebt een nijlpaard tegen het lijf te lopen) is het leuker vroeg op te staan en de hele dag de tijd te hebben voor dingetjes. Daarnaast kennen ze hier geen verduisterende gordijnen, dus uitslapen is sowieso al een prestatie.

De volgende ochtend was het tijd voor een cultureel dagje Swaziland! Na de domper van het hotel gisteren hadden we hier wel weer heel veel zin in en om 08:00 vertrokken we met de auto naar de ophaalplaats. Onze gids voor de ochtend, Mseni, vertelde ons dat we zelf mochten kiezen wat we wilden gaan doen. We zouden sowieso een homestay bezoeken en wilden daarnaast graag de traditionele dans bekijken. Ik wilde graag iets met kinderen doen, en ook dat bleek mogelijk ondanks dat de scholen in hun toetsperiode zaten. Het eerste half uurtje reden we vooral rond langs de “grote” nationale gebouwen. Swaziland is een koninkrijk (en zuid Afrika een republiek), dus we kregen alle ins en outs te horen over het land en de gebruiken. Daarna reden we naar een winkeltje in een klein dorpje (een soort grote cel waar je snoep en andere verpakte etenswaren kon kopen) om iets te halen voor de mensen van de homestay waar we heen zouden gaan. Even later stopten we bij een paar stenen huizen en moesten we “Ekhaya” roepen, om je aanwezigheid te verkondigen en te vragen of je binnen mocht. We kwamen binnen op het terrein van de hoofdvader van de homestay, die ons welkom heette (de gids kende deze mensen niet, hij ging gewoon random een huis zoeken). De gids tolkte voor ons en zo werd er een gesprek gevoerd, heel bijzonder. Deze man woont hier met twee vrouwen, 18 kinderen en 6 kleinkinderen. De twee vrouwen hebben een apart gedeelte, dat is normaal hier in Swaziland. Je mag als man zoveel vrouwen trouwen als je wilt, maar je moet kunnen aantonen dat je ze allemaal kunt onderhouden en liefhebben. De meeste mannen hebben er twee. Als je met een vrouw wilt trouwen, moet je de vader van het meisje 17 koeien betalen. Koeien zijn dus een afspiegeling van de rijkdom. We mochten een kijkje nemen op het terrein en kregen vanalles te weten over het leven daar. Na afloop zei de man dat hij het erg bijzonder vond dat we waren gekomen, nog nooit had een gids dat bij zijn gezin gedaan. Wij vonden het erg interessant om bij zo iemand thuis te komen en voelden ons heel welkom. Een toffe ervaring!

Daarna was het tijd voor de traditionele dans in “the culturall village”. Een groep traditionele bewoners van Swaziland deden een performance van drie kwartier met onder andere de dans voor de jacht, een trouwerij en een flexibiliteitsdans. Het was ondertussen ook alweer over de 35 graden, dus ik vond het knap dat ze überhaupt nog konden bewegen. Na het dansritueel kregen we een rondleiding door een traditioneel dorp met beehive hutjes. Hierin kregen we opnieuw te horen hoe het zat met al die vrouwen en verschillende hutjes, maar het was wel leuk om te zien. Het is best een interessante constructie, mocht iemand meer willen weten leg ik het thuis wel eens uit :).

Tussendoor onderweg kregen we Typisch Swazi fastfood; Chicken dust. Fastfood staat daar langs de weg, je bestelt het vanuit je autoraampje en rijdt weer weg. De simpele versie van de MC drive dus. Dat is een stuk kip van de grill, met pap (een soort deegje van mais) en salade. Het heet Chicken dust omdat het naast de weg gemaakt wordt en het stof van de weg de kip kruidt (dat zei hij maar het zal wel een beetje lariekoek zijn).
We vervolgden de weg naar een kinderopvang,
Voor kinderen waarvan de ouders geen geld of geen tijd hebben ze zelf te voeden en bij zich te hebben overdag. School is verplicht, maar de kinderen die hier zitten zijn daar nog te jong voor. De eigenaressen van het verblijf gaven ons een kijkje in de wereld van de armere kinderen. Ik vond het heel bijzonder, al helemaal toen ze voor ons gingen zingen (zo schattig). Ze kunnen al best een beetje Engels en dat is erg belangrijk als je een toekomst wil in Swaziland. Daarnaast zongen ze over kinderrechten en dat iedereen gelijk is (en lol dat ze erin hadden) en dat vond ik heel mooi, dat die kinderen dat zo jong bijgebracht krijgen.

Als laatste in de tour gingen we een lokaal gebrouwen biertje dringen midden in Lobamba, de “hoofdstad” voor de traditionele bewoners. Heel tof om te zien, maar voelde me wel een beetje bekeken. We kwamen uit bij een groepje mannen (en een heleboel kindjes die op ons afgeremd kwamen om een high five) waarmee we een biertje (zegmaar gerust bier) gingen drinken. Dennis had meteen vrienden gemaakt met een man, die zichzelf voorstelde als “mighty”. Die kende Dennis Bergkamp en wilde ook meteen met ons op de foto. Dat zelfgebrouwen bier (geserveerd in wat wij familiepotten erwtjes noemen) vond ik niet echt geweldig, maar Dennis vond het best wel lekker. Het zag er overigens ook niet echt uit als bier zoals wij dat kennen, het was een beetje beige van kleur en niet helemaal helder. Wel bijzonder om te proberen! Ze hebben ons ook uitgelegd hoe je het maakt maar dat weet ik niet meer precies.

Na de tour lunchten we bij de craft center en zijn we daarna naar het Milwane Wildlife Sanctuary gereden, het enige natuurreservaat waar je zonder begeleiding kan wandelen tussen de dieren! Ze hebben geen big five dieren, maar wel zebra’s, een heleboel soorten bokken, impala’s, een paar kleinere dieren, Nijlpaarden (ja die zijn zeker gevaarlijk) en krokodillen (ja die ook). Op aanraden van de gids daar deden we in eerste instantie de “Shallow” trail. Na ongeveer 300 meter prachtig wandelen stonden we opeens oog in oog met, jawel, een krokodil. We besloten er niet langs te lopen (het was nog geen alligator van 3 meter maar toch) en om te keren. In plaats daarvan liepen we een deel van de “Hippo” trail, waar we gelukkig geen Hippo’s tegenkwamen. Wel zagen we zebra’s!! Ik vond het heel cool om een wilde zebra te zien tijdens een wandeltocht en daarnaast ook nog eens te kunnen genieten van een prachtige omgeving. Het is een onwijs mooi park met genoeg wildlife om een mooie middag te beleven. Die krokodillen zou ik echter wel overslaan.

Na het park even tanken (en meteen drie mensen met sponzen en trekkers en weet ik t allemaal niet op je auto hebben om m schoon te maken) en daarna door naar een restaurant dat ik had gevonden in de lonely planet. Het heette “Lihawu” en bleek een onwijs goede keuze. Ik at een heerlijke biefstuk en Dennis had een tajine met geit, ook erg lekker. Daarna in het donker terug. Had ik al gezegd dat de drempels hier vreselijk zijn? Ze staan slecht aangegeven en je moet er echt stapvoets overheen anders rijdt je je auto naar de filistijnen. Echt genieten dat je om de zoveel meter op je rem moet omdat je ze pas kort van tevoren ziet..

Al met al hebben we vooral de tweede dag in Swaziland een onwijs toffe dag gehad. We hebben een goed beeld gekregen van de cultuur en de natuur en zijn verrast over de gastvrijheid van de lokale bevolking. Het hotel echter raden wij niet aan, veel leuker om in zo’n park of in bijvoorbeeld Ezulwini te slapen. Echt dichtbij is hier helaas niks te doen.

De komende twee dagen worden waarschijnlijk heel erg tof!!! We verblijven dan in een prive reservaat in een mega Lodge, met gamedrives inbegrepen. Leopard, here we come!!

We houden jullie op de hoogte!
Liefs,
Elana en Dennis