Hello Cowgirl

Na een reis van bijna 4,5 uur, suikerspin en toffee-apple lollies en een heleboel snotneuzen door de airco in de trein (treinen zijn hier awesome. Je kan alle stoelen omklappen zodat je zelf bepaalt welke kant je op wil rijden :o) waren we terug in Sydney. Eager Beavers die we zijn checkten we als 1 van de eersten weer in, gooiden onze spullen in de was en gingen sushi halen, want dat hadden we verdiend. Jammer voor ons sliepen we op een kamer met mensen die er al een tijdje zaten en die vooral heel erg zin hadden in luidruchtige drankspelletjes, die we om 11 uur toch maar even vriendelijk verzochten op te donderen.
Zaterdag stond in het teken van de Beachwalk, we zouden langs 6-7 stranden lopen en onderweg, zoals gewoonlijk, lekker groepsfoto's maken. Zo gezegd zo gedaan, we hebben fantastisch blauw water gezien en "top notch" foto's gemaakt. De tocht eindigde op Bondi Beach, bekend van Bondi rescue (iets met lekkere mannen maar Laura en ik
hadden er nog nooit van gehoord..) waar we lekker in de zon konden liggen. Daar vonden we uit dat de reis naar Bingara maarliefst 8,5 uur zou beslaan en we besloten toch meteen die zondag al te vertrekken. We wilden liever een extra dag voor de oostkust dan nog een dag langer in Sydney, dus boekten we tickets en pakten onze tassen. Die avond was het tijd voor de Ultimate Party! Met een enorm uithangbord en ongeveer 35 enthousiaste mensen gingen we op stap. Tot de club was het erg leuk (op de halfnaakte gasten in vrouwenkleding in de bus na), maar daar werd het ons iets te elektro-house-achtig (met een beetje rood lakleer en panterprint tussendoor) en we besloten al snel naar huis te gaan.
De treinreis naar Bingara verliep vrij soepel, afgezien van de overstap in Tamworth waarin ik mijn mama probeerde te bellen, ze niet opnam en ik nooit terug heb kunnen bellen aangezien het bereik volledig wegviel. De dag duurde erg lang en tegen de tijd dat we opgehaald werden bij de bus (Bingara is best een gat trouwens, 3 huizen en een eetcafe, daarna houdt het wel zo'n beetje op..) waren we moe en hongerig. Eten deden we met het gezin (John, Nat en 4 kids waarvan eentje de exacte kopie van Agnes uit despicable me is, supercute) in het eetcafe in de stad, heel gezellig. Daarna werden we in een grote terreinwagen gegooid, gingen we langs een huis waar het leek alsof er iemand met een bladblazer doorheen had gewandeld (en de inhoud van het buitenterras naar binnen had gesproeid) om vloeibare stikstof en eten te halen (de bloemkool heeft een fijn leven gehad op mijn schoot in de auto). De autodeur kon niet echt geweldig dicht; dus ik was steeds bang om met bloemkool en al in de berm te belanden, de snelheidsmeter deed het niet, we reden bijna een kangaroo en een wild varken aan en eigenlijk was er ook nergens verlichting dus ik was stiekem wel blij toen we uiteindelijk het terrein op gingen. Daar stonden onze bedjes al klaar en na een kop thee zijn we daar maar lekker ingekropen.
Op maandag begon de course. Om 7 uur stond ik naast mijn bed en besloot naar het keuken/douche-gebouwtje te lopen, tot ik 3 paarden voor mijn deur zag staan. Ze leken het prima naar hun zin te hebben, ze waren door een hek heen gebroken tijdens de storm en liepen los over het terrein. Ook de honden sloegen aan en voor ik het wist zat ik midden in een fantastisch blaf-concert. Na het ontbijt gingen we in de auto naar "onze" paarden, Kelly voor mij en megan voor Laura. Zonder enige voorbereiding werden we erop gezet, gaf John gas en moesten we er maar een beetje achteraan hobbelen. Gelukkig had ik de westerntechniek snel onder de knie en konden we door voor onze eerste missie; een kudde koeien van A naar B brengen. Dit bleek niet zo gemakkelijk en de honden vonden het ook erg grappig; met als gevolg dat de hele kudde over/door het prikkeldraad sprong en wij met 1 zielig kalfje overbleven. Geen succes. Een grote kudde paarden was onze tweede missie (John had blijkbaar nog wel vertrouwen in ons) en vol
goede moed gingen we aan de slag. Laura bleef steken bij een merrie met veulen, en ik dreef de kudde bij elkaar. Het was fantastisch, voelde me een echte cowboy haha. Kelly had er behoorlijk zin in en besloot vaak gewoon in volle galop wat andere paarden op te jagen. Uiteindelijk stonden de paarden waar we wilden, in de ijzeren omheining waar ze gemerkt zouden worden die middag. Dat brandmerken (met vloeibare stikstof dus), bleek nog niet zo makkelijk. Er waren paarden die uit de omheining probeerden te klimmen, echt volledig in paniek raakten in de kleine ruimte of gewoon gingen liggen in de rij waardoor anderen over ze heen liepen. Dit feestje duurde tot het avondeten, en daarna waren we ook best wel kapot. aangezien er geen verwarming (nee echt helemaal niet) is op de ranch, en het behoorlijk afkoelt 's avonds, zaten we bij het kampvuur en kletsten vooral met de zesjarige Tink, die ons over haar lievelingspaarden vertelde. Voordeel aan geen verwarming, bereik of licht hebben is dat de dag vrij snel ten einde komt en om 9u lagen we dan ook al in bed.