Heavy roads and Bull sales

Dinsdagochtend gingen we aan de slag met wat jonge paarden, John liet ons technieken zien om ze te kunnen vangen (de veulens zelf waren er wat minder blij mee) en hoe je ze leert volgen. Die middag gingen we naar "town", het centrum van Bingara. Niet dat er heel veel te beleven is, er is een supermarkt en een Cafe, een paar pubs (ook wel; hostels) en een post office. Daar zou een groep backpackers komen rijden en aan ons de taak de paarden uit het weiland naar de stal te brengen. Laura kreeg Meg, ik had Louise. Deze waren echter helemaal niet van plan de groep te verlaten dus dat leverde in eerste instantie wat strijd op. Uiteindelijk lukte het de hele kudde te verplaatsen, gingen we even lunchen, probeerden we tevergeefs of er WiFi was bij de dichte bibliotheek(Rob was jarig dus ik wilde graag een felicitatie sturen maar dat is niet helemaal gelukt) en om 3 uur was het tijd voor de groepsrit. Volgens mij had er nog niemand ooit op een paard gezeten, wat zorgde voor een heleboel gegil en paarden die liever gras aten dan enigszins te luisteren naar hun berijder. Aan ons wederom de taak de groep een beetje bij elkaar te houden (ik had inmiddels weer een ander paard gekregen dat nogal bang was voor andere paarden dus dat was al een goed begin) en uiteindelijk heeft iedereen het wel naar z'n zin gehad geloof ik. 'S avonds aten we in het "Café". Dat was een soort loods met tafeltjes en een kookgedeelte, de wc waar Laura en ik gebruik van wilden maken was aan de overkant van de straat. Niet helemaal wat je verwacht bij een Café, maar dat geeft niet.
Woensdagochtend werd het al snel erg warm en was het plan om naar Bingara te gaan voor de bibliotheek en daarna wat paarden op te halen. Onderweg kwamen we een vriend van John tegen met een paard, waardoor we weer omkeerden en dat plan in het water viel. Dat is het enige jammere aan deze man; hij is vooral heel erg bezig met z'n eigen dingen en soms boeit het hem gewoon niet wat wij dan doen, terwijl hier eigenlijk echt niks te doen is. Vervolgens gingen we met de landcruiser wat paarden bezoeken (volgens mij was hij gewoon met die vent aan het praten maar goed), waarbij wij in de laadbak moesten, samen met de honden. Hij croste gewoon op z'n normale tempo door, met als enige voordeel dat als je zou vallen dat in het bijna meterhoge gras zou zijn. Daarna was het tijd voor poging 2 naar de bibliotheek, die helaas (na 10 minuten tevergeefs wachten) helemaal niet open bleek te gaan. In de hoop dat ze ons bij het postkantoor zouden kunnen helpen vroegen we of ze daar misschien WiFi hadden (we moesten immers onze tickets naar Byron Bay nog boeken), en toevallig stond daar de eigenaar van 1 van de pubs die zei dat we wel van zijn WiFi gebruik mochten maken. Daar aangekomen praatten we wat met de vrouw van de eigenaar en wat bleek nou; zij zouden die zondag naar Byron Bay gaan voor een mini vakantie, en vonden het alleen maar gezellig om ons mee te nemen! Superchill natuurlijk, scheelt ons 14 uur reistijd en 130 dollar per persoon. Na deze meevaller zouden we dan eindelijk de 4 paarden ophalen waar het allemaal om was begonnen. Met een enorme truck reden we het weiland in, en al na 5 minuten zaten we vast in de modder en kwam het ding er met geen mogelijkheid weer uit. John ging hulp halen en liep weg; wij bleven achter. Daar sta je dan, in een weiland met een truck, een groep van ongeveer 15 paarden, een piepende hond achterin en een bak afvalvlees (je kon de varkensneus nog herkennen) die ons was komen vergezellen tijdens de rit. Ik besloot paarden proberen te knuffelen, lau bleef binnen. Het hele feest heeft meer dan een uur geduurd, een jeep zou de verlossing moeten zijn. Deze was echter niet in staat de truck te verplaatsen, dus reden we naar weer iemand anders met een grote tractor die ons uiteindelijk verlost heeft. Na dit hele avontuur gingen we eten in het sportshotel (waar dus ook de WiFi was haha) en daarna reden we het hele stuk weer terug.
De volgende ochtend deden we wederom een poging tot het halen van de paarden in Bingara. Dit lukte gelukkig nu wel en met 6 rondspringende beesten achterin reden we terug. 'S middags tijd voor een bosrit, nadat we op een jong paard moesten klimmen om het te laten wennen aan het gewicht. Hetzelfde jonge paard ging mee op onze rit, en ik kreeg Iris. Iris was in eerste instantie hartstikke braaf en deed prima wat ik wilde tot we boven bij de ranch stonden. Tot 10 keer toe vreesde ik dat ze me tegen een hek ging gooien, maar gelukkig kreeg ik het na een paar minuten onder controle en kon ik in volle galop achter Laura aan, die alweer 100 meter verderop reed. De rit begon rustig, maar al snel besloot John een weg door de bomen (ja letterlijk, de schrammen staan op m'n armen en helaas ook op het hoesje van m'n goPro) te nemen en vond ik dat helemaal niet zo'n strak plan. Een kudde paarden moest mee naar huis, maar die hadden eigenlijk helemaal geen zin, dus dat was nog een flinke klus. Na 3,5 uur kwamen we terug, paarden en mensen helemaal op, onderweg 4 paarden verloren. De rit was prachtig, zoveel kangoeroes en prachtige vogels gezien, mooie uitzichten vanaf boven op de berg en hopelijk goeie stukken gefilmd. Bedtijd; half 9.
Vrijdagochtend was het heel erg warm, en ondanks mijn verkoudheid besloot ik een korte broek aan te doen. We gingen vandaag namelijk niet rijden, maar naar een "Bull Sale". Witte stieren welteverstaan. Na een tocht van bijna anderhalf uur kwamen we aan (we zien iedere dag zoveel mooi landschap, emu's en kangoeroes dat het ons bijna normaal is) bij een verlaten plek met alleen een grote ijzeren kooi en een soort showroom. De stieren werden 1 voor 1 getoond en je kon er op bieden. De duurste ging voor $12.000 weg, echt bizar veel geld voor een beetje vlees. Lekker in het zonnetje gezeten en na afloop konden we dus het hele stuk weer terug. Op een gegeven moment zei John: "keep your eyes open for a big brown horse with a white head". Dit omdat hij die al een tijd niet gezien had ofzoiets. We zagen het paard in kwestie niet, maar John zou John niet zijn als hij niet alles zou proberen hem toch te vinden. We reden dwars door vrij oneffen landschap (een flinke achtbaan is er niks bij) maar na een kwartier hadden we hem nog steeds niet gevonden en werd er tot mijn opluchting (ik heb iets met wagenziek worden) besloten dat we terug gingen. De wegen zijn hier trouwens bizar steil en bochtig, dacht dat ik wat gewend was op de berg in Frankrijk, maar dat is echt een Nederlands heuveltje vergeleken hiermee.