Laatste uurtjes als spotter en prachtige bergen

“Alfa 5 for Alfa 6 on channel 3” “Alfa 6 standing by” “There are *onbegrijpelijke naam voor een beest* spotted on *beschrijving locatie*” “confirm loc” “*beschrijving locatie*” “confirmed, Thanks”.

Na zo’n gesprek over de porto tussen de rangers zaten alle inzittenden van de auto vol gefocust, want dat betekent dus dat er ergens iets was gezien. Ze zeggen bewust niet de Engelse naam voor het dier, en wij waren tot de conclusie gekomen dat dat was om teleurstellingen te voorkomen. Zowel in het Krugerpark als in Manyoni ging het op deze manier dus we gaan er vanuit dat dat “normaal” is. Wel grappig, want zodra er geluid uit die porto komt spitst iedereen z’n oren. Het was prachtig weer in de ochtend, maar het waaide een beetje en veel dieren lieten zich niet zien. We zagen wel een heleboel kudu’s en waterbokken! Die laatste hadden we nog niet gezien, en die zien er echt heel schattig uit. Na het luipaard van de avond ervoor waren wij toch al tevreden en we genoten van het zonnetje en het uitzicht tijdens de drive. Om half 9 draaiden we het pad naar de Lodge weer op en zat onze laatste gamedrive erop. Tijd voor weer een heerlijk ontbijtje en daarna het toch wel klein beetje stekende afscheid van ons prachtige huis, de omgeving en de rangers. Deze ervaring was sowieso een groot hoogtepunt deze vakantie en ik raad het iedereen aan om, mocht je een keer naar Afrika gaan, zo’n privé reservaat te bezoeken (het is overigens wel 60.000 hectare groot hoor, haha). Je betaalt er wat voor, maar het is het ontzettend waard.

Eenmaal terug bij de uitgang voelde ik me toch een beetje treurig dat we weggingen, maar veel tijd om daarover na te denken was er niet, want we zouden naar Durban rijden! Het was 173 km snelweg dus ik heb onderweg lekker gelezen en de tijd ging snel voorbij. Wel gingen we over een tolweg, voor het eerst ook dat we moesten betalen. De eerste keer was dat 46 rand en hadden we dat prima nog cash, maar al snel daarna volgde een tweede bord, waarna we erachter kwamen dat we niet voldoende meer hadden om nog eens te betalen (de dagen ervoor hadden we natuurlijk geen cash geld nodig). We wilden pinnen, maar het tankstation was 50 meter ná de tolpoort. Tot overmaat van ramp deden onze creditcards het niet bij die poort (zo vreemd ook) en werden we belaagd door een man die ons meloenen wilde verkopen (maar we hadden niet eens 11 rand voor de tolweg...). De meloenenman bleef maar door het gesprek met de meneer bij de tolweg heen schreeuwen en ik werd langzaam moedeloos. In een opwelling gaf ik hem mijn rijbewijs (moest iets doen om te bewijzen dat we terug zouden komen) en mochten we doorrijden naar het tankstation om te pinnen. Dennis vloog naar de pinautomaat en rende daarna terug om die verdomde 11 rand te betalen. Gelukkig was de meloenenman verdwenen en heb ik mijn rijbewijs teruggekregen. Echt zo vreemd dat je soms op zo’n lange weg niks tegenkomt waar je kan pinnen (of plassen..) maar eind goed, al goed en we vervolgden onze weg naar Durban

Tegen een uur of 2 bereikten we Holiday Inn Express in Uhmlanga, Durban. Een prima hotel
voor een nachtje, vriendelijke mensen, schone kamer en ook best een prima locatie. We wilden wel graag nog wat doen en ik had opgezocht dat Ushaka Marine world de moeite waard was. Dat is een aquarium aan de kust van Durban en het was maar 20 minuutjes rijden. We gingen op pad en kwamen er daar achter dat er ook een heel leuk centrum bij was met kleine winkeltjes, dus voor we naar het aquarium gingen hebben we ons daar prima vermaakt. Het aquarium zelf is gebouwd in een oud schip, en dat zag er echt heel cool uit. Ze hebben een grote collectie prachtige vissen en ook een paar grote haaiensoorten. Was leuk om daar even doorheen te lopen (er was verder bijna niemand meer dus we hadden lekker de ruimte) en daarna hebben we ook buiten het park even bekeken. Je schijnt er in dat haaien aquarium te kunnen cage-diven, maar dan de minder gevaarlijke versie. Het is ongeveer 3 meter diep denk ik en de haaien die er zwemmen zijn ook niet bijster gevaarlijk. Beetje geldklopperij als je het mij vraagt en ook niet echt prettig voor de dieren zelf. Dat contrast na die paar dagen in het reservaat viel me echt op, deze dieren leven eigenlijk in een veel te klein aquarium en zien er ook helemaal niet zo blij uit.. Zet je wel weer aan het denken. Toen ik onze ranger Rebecca van Rhino River vertelde hoe een dierentuin in Nederland eruit ziet geloofde ze het eigenlijk niet eens. In een perfecte wereld zou ik alle dieren de vrijheid van de reservaten hier gunnen!

Na onze aquarium ervaring aten we aan het strand voor we teruggingen naar het hotel (wel binnen want het waaide best hard). Op de terugweg was op een binnenplein van het centrum met de winkeltjes de plaatselijke zumba les aan de gang, echt hilarisch om te zien. Eenmaal terug in het hotel gingen we weer in de chillmodus, want de dag erna was het tijd om naar Drakensbergen te gaan!

Het was ‘s ochtends best een beetje bewolkt toen we opstonden. Het ontbijt was prima en om 08:10 reden we weg uit Durban. Het eerste stuk over de snelweg was uiteraard prima te doen. Weer kwamen we langs twee tolpoortjes, maar nu hoefden we niet cash te betalen omdat er een tag op onze auto zit. We snappen er eigenlijk nog steeds echt helemaal niks van, maar goed, we zien het wel als we de auto inleveren. Omdat het had geregend zag de auto er wel weer wat beter uit, maar hij blijft heel smerig door al het stof dat er steeds op waait. Dat is natuurlijk een uitgemeten mogelijkheid voor bedienden van het pompstation om weer met z’n allen op de auto af te rennen met sponzen en zemen om de ramen te doen. In dit geval kwam ons dat dus niet heel slecht uit en met een volle tank en schone ramen reden we het laatste stuk door de bergen naar Giant’s Castle in Drakensbergen. Het werd erg mistig en je zag weinig. Niet heel handig dat er hele schoolklassen kinderen langs de weg liepen op dat moment, maar door heel rustig te rijden kwamen we ook daar weer zonder kleerscheuren vanaf. Eenmaal in het national park was het nog maar een paar kilometer naar het kamp. Het kamp ligt midden in de bergen en staat bekend als startplaats voor prachtige wandelingen door de bergen. We kwamen aan rond een uur of 12, toen bleek dat we pas vanaf 13:30 konden inchecken. Het was niet echt mooi weer door de mist, en het regende ook een beetje dus besloten we, ietwat chagrijnig, maar vast te gaan lunchen.

Na de lunch konden we wel inchecken en besloten we daarna een “korte” hike te doen, als voorbereiding op de dag erna, dat we een langere trail wilden gaan doen. We kozen voor de “Bergview” wandeling, die volgens het boekje 5 km zou zijn en ongeveer anderhalf uur zou duren. Door de mist viel het uitzicht een beetje weg, maar het was een stevige wandeling met best een grote klim. Uiteindelijk bleek het in totaal 6,5 km te zijn en stegen we in totaal 160 meter. Een goed begin hier! Hoe lager je komt, hoe minder dicht de mist, dus in het dal hebben we gelukkig wel een beetje van het uitzicht kunnen genieten. Het kamp zelf bevindt zich op 1726m hoogte en het is hier daarom ook wat kouder dan waar we geweest zijn. Na het avondeten gingen we dan ook maar in bed liggen, want erg warm is het niet in ons berghutje, haha. Wel nog een vreemd iets, is dat er gelig water met troep uit de warme kraan komt. Dit schijnt te komen doordat het teveel geregend heeft en het water daardoor niet goed gezuiverd wordt. Dit resulteert dus in een bad waar je wellicht niet heel schoon van wordt, maar in bad gaan is in mijn ogen áltijd een goed idee dus dat neem ik maar even voor lief.

De volgende ochtend stond er een rij bij het ontbijt; ook nog niet meegemaakt. We kwamen tot de conclusie dat het vrij logisch is aangezien bijna iedereen die hier zit ook graag wil wandelen overdag, en je voor sommige wandelingen wel echt een heel dagdeel nodig hebt. Koolhydraatrijke ontbijtjes zijn het dus ook; en wij probeerden ook braaf genoeg te eten voor de inspanning die we zouden gaan leveren. We hadden gekozen voor de (komt ie hoor): Bannerman’s path - Contour path - Langalibalele path route gekozen, van 16,5 km die volgens het boeken 5,5 uur zou duren. De eerste 1,5 km waren prima te doen, beetje dalen, over een beekje springen en genieten van de mooie natuur (het zonnetje scheen, hoera!). Daarna begon de “ellende” die bergwandelen heet. Berg na berg dachten we dat we er wel zouden zijn, maar steeds weer diende zich een nog groter gevaarte aan. De paden waren van zand en mijn lieve asics hadden niet altijd evenveel grip, maar uiteindelijk hebben we het voor elkaar gebokst om boven te komen. Het uitzicht was fenomenabel, de hele wandeling lang en we genoten intens, ondanks de inspanning. Af en toe een pauze voor een foto (of om echt even op adem te komen) en dan gewoon weer door, achter het oranje hoedje aan (dat was een ander stel die schijnbaar dezelfde route liepen, maar dan een heel stuk verder, handig herkenningspunt). Toen we het voor ons hoogste punt bereikt hadden (2261 m, een stijging van 535 meter!!) bleef het een stukje vlak en liepen we langs allemaal grotere bergen met hoe mogelijk nog diepere dalen. De hoogste berg (the Thumb) waar we langs liepen is maarliefst 3055m hoog, bijna twee keer zo hoog als ons kamp dus! We “lunchten” in het midden van allemaal prachtige bergen en begonnen daarna aan de tocht naar beneden. Dát viel even tegen zeg.. bergschoenen waren opzich handig geweest in verband met grip, maar het was ook écht heel steil af en toe. Met af en toe een kleine scheldpartij waarbij je niet wist waar je je voeten nu weer kwijt moest, kwamen we weer beneden en mochten we nog over wat beekjes heen springen. Daarbij stapte ik vól in de modder en was mijn blauwe hardloopschoen ineens bruin. Sorry asics. Ook vanuit het dal kon je ver kijken en hebben we wat mooie foto’s van het kamp kunnen maken. Uiteindelijk hebben we 16,5 km gehiket en we hebben daar (pauze niet meegerekend) 4:30 over gedaan. Prima tijd vonden wij zo! Wel even wat anders dan een halve marathon of een triathlon vonden we allebei (respect voor mensen die met minder conditie een berg beklimmen..) maar heel tof om in zo’n mooi gebied zo’n wandeling te maken.

Eenmaal terug in het kamp was het tijd voor een bad en daarna met een boekje relaxen onder de dekens. Om 17:00 werden we opgeschrikt door tromgeroffel en geschreeuw, blijkt er voor ons huis een rituele dans met halfnaakte mensen plaats te vinden. Niet echt mijn ding, maar schijnbaar gebruikelijk op zaterdag. De dag werd weer afgesloten met een dinertje in het restaurant in het kamp, waar we er steeds een sport van maken van alle soorten zuid Afrikaanse biertjes en ciders te proberen en gingen we weer op tijd slapen om ons op te maken voor de volgende bestemming: de Golden Gate Highlands.

Liefs,
Elana en Dennis