Cheetahs, in galop tussen de dieren en bumpy rides

Yay! Nog een blog! Nu loopt het als het goed is weer synchroon met de werkelijkheid :). 's Morgens scheen het zonnetje al behoorlijk fel en op ons gemakje aten we ontbijt en pakten we de spulletjes in. We hoefden maar 138km te rijden (wel onverhard, dus ongeveer 2,5 uur) dus geen haast! Het enige wat we wisten is dat we vóór drie uur op de nieuwe camping wilden zijn, want we zouden cheetahs gaan bekijken! Heel nieuwsgierig naar de nieuwe lodge gingen we op weg. De reis verliep voorspoedig, we zagen megaveel dieren onderweg en het zand was soms een beetje onberekenbaar met die grote auto, maar de tijd ging heel snel door het prachtige landschap waar we doorheen crossten. Onderweg deden we tikkertje met een auto die voor elk dier z'n auto in de berm gooide, om ons vervolgens met een rotvaart weer in te halen. Ieder z'n ding! Ruim voor 12 kwamen we aan bij Kanaan Na'an ku se Desert Retreat, in het midden van de Namib Woestijn. Het viel gelijk op dat, naast het prachtige uitzicht, het hier heel stil was. Je hoorde alleen vogels en een beetje stromend water uit het zwembad, dat was het. Een warm welkom verder gingen we, uitleg over de Cheeta feeding en het paardrijden wat ik graag wilde doen, onze campsite eens even van dichterbij bekijken. Met uitzicht waar je U tegen zegt sliepen we tegen de rand van een berg, onder een afdakje met een eigen keuken en badkamertje in de open lucht. Hoe leuk!!! We aten onze lunch en spendeerden een paar uurtjes bij het zwembad voordat onze tour zou beginnen. Vanuit het zwembad kon je de oryxen en struisvogels zien grazen, daar krijg je ook nooit genoeg van. Om drie uur werden we opgehaald door de ranger die met ons naar de cheetahs zou rijden. Het reservaat waar we verblijven heeft geen hekken, behalve rondom het cheetah verblijf (er zijn ook wilde cheetahs en luipaarden daaromheen) van Hannabella (naar Hannibal Lector) en KFC (Kanaans Finest Cheetah, niet het kiprestaurant ;)). Deze twee zijn als pup gered omdat ze verstoten waren, en opgegroeid op het reservaat. Ze zijn echter niet tam, want zonder vlees mee zouden wij goed voer zijn geweest, maar ze kunnen ook niet terug het wild in omdat ze nooit hebben geleerd te jagen. Normaal gesproken worden cheetahs door hun moeder meegenomen op jacht als ze anderhalf jaar oud zijn zodat ze leren te doden, maar daarvoor waren deze al gered. Ze worden dus gevoerd, maar hebben 7,5 hectare (normaal mogen ze maar 1 hectare per dier bouwen, maar deze mensen hadden daar geen oren naar) om zich te vermaken. Ze vangen wel eens een vos of vogel die perongeluk in het verblijf komt, maar kunnen niet snel genoeg rennen voor een impala of springbok. Toen we aankwamen kwamen ze heel rustig aangesjokt. Super warm ook voor die beesten, maar toen de bak met vlees werd gepakt werden ze ineens heel levendig. Hij sprong nog naar ons toe toen Dennis bukte om z'n tas neer te zetten, maar gelukkig zat er toen nog een hek tussen. Nadat ze 2kg oryx over het hek hadden gekregen en daarmee weggerend waren mochten we, met stok om afstand te creëeren, het verblijf in. Prachtige beesten natuurlijk, en heel bijzonder om ze van dichtbij te kunnen bekijken. Hij vertelde dat er soms toeristen zijn die heel druk doen, waar ze dan onberekenbaar van worden (gevaarlijk, ik snap dat ook niet...) maar nu lagen ze lekker te chillen in de schaduw na het eten. Cheetahs zijn trouwens eigenlijk half kat, half hond. Ze kunnen bijvoorbeeld hun klauwen niet intrekken (zoals alle andere katten dat kunnen) en hun gebit lijkt meer op dat van een hond dan een kat. Hele bijzondere tour in ieder geval, erg blij dat we dat hebben gedaan!! En dat deze dieren een fijn leven kunnen leiden. Daarna was het tijd voor een cocktail bij de main lodge, met adembenemend uitzicht over de vlakte. Ook kookten we weer zelf, bekeken de zonsondergang en de sterren en gingen buiten douchen, bijzondere ervaring. Het waaide een beetje, dus geen handdoek nodig als je eruit kwam! Jammer dat we hier maar 1 nachtje konden verblijven. De volgende ochtend had ik nog een paardenrit geboekt waar ik erg veel zin in had. Dennis bleef bij de lodge (de twee uurs rit was alleen voor experienced riders en na Zuid Afrika hoefde hij van mij ook niet mee haha). Ik was de enige en mocht kiezen tussen Kiara (een vosje) en Phoebe (een Valk), allebei een beetje onstuimig karakter, maar verder braaf en bovenal beste maatjes. Ik koos Phoebe, die eigenlijk vooral helemaal geen zin had om haar soortgenoten te verlaten. De paarden hebben geen stal en ze lopen vrij rond door het reservaat. Maar ze worden wel gevoerd dus ze komen altijd terug naar de lodge. Alle paarden zijn gered van de slacht en ze zagen er allemaal heel goed en happy uit. Maakt mij ook blij! In twee uurtjes reden we door de velden, langs de bergen en zagen veel dieren. Een grote vos, mangoesen, heel veel oryxen en struisvogels (ook babies) en we volgden een spoor van cheetah pootafdrukken, maar vonden de cheetah zelf niet. De gids, een wildlife specialist, vertelde honderduit over z'n werk en de dieren in de omgeving. Het was warm dus we deden grote stukken in stap, maar ook draf, galop en zelfs een lang stuk rengalop, het was allemaal even hard genieten. Terug op de ranch natuurlijk even de paarden verzorgd, nog even gedoucht in onze buitendouche en in de auto richting de Sossusvlei. Onze auto heeft in de afgelopen dagen een aantal namen gehad. Van koekiemonster, tot Pikkie (van pick-up), zestien (4x4) en koeienvanger (sorry Juul), maar nu hebben we hem gevonden: Nokia 3310. De weg richting de Sossusvlei was op z'n zachtst gezegd: ruk. Ik weet niet precies waarom ze het een weg noemen maar het houdt eigenlijk in dat je in een 3000kg wegende rammelbak verandert door het zand, gravel en de grote stenen. Soms konden we elkaar niet eens meer verstaan door al dat gehobbel haha! Inmiddels is Dennis een ervaren 4x4 rijder en gaan we niet meer 20km/h maar 60km/h over die wegen, maar pas toen we (of nouja ik, Dennis had het al wel in de gaten) alle andere auto's over de weg zagen stuiteren en glijden merkten we pas hoe debiel dat er eigelijk uit moet zien. Vooral de Toyota's, zien er tof uit van de buitenkant, maar kunnen blijkbaar weinig hebben. Wij rijden een Nissan, niet kapot te krijgen! (hopen we). Ook hadden we nog een andere zorg, we moesten namelijk boodschappen doen. Onze reisagent
in windhoek had gezegd dat we ergens voor vier dagen boodschappen moesten doen, maar we waren even vergeten of dat in Aus was, of daarvoor. In ieder geval dachten we dat we wel een supermarkt tegen zouden komen, maar dat is hier dus niet echt het geval. Wel benzinepompen, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken, maar verder dan drie paarden en twee huizen gaan de meeste dorpjes dus niet. We hadden onze zinnen gezet op Sesriem, 30km verder dan onze camping, waar we ook heen moeten om morgen de Sossusvlei in te komen. Bereik hadden we ook niet dus we konden het niet opzoeken helaas. In de GPS staat wel vanalles voorgeprogrammeerd, en uiteindelijk had ik gevonden dat er inderdaad een convenience store zou moeten zitten, naast een bakkerij. Bleek een benzinepomp met een winkeltje, maar héé, goed genoeg voor ons! Met genoeg eten voor de komende twee dagen, nieuwe smaken chips, een stuk apfelstrudel en cola voor de lunch (classy zijn we ook) konden we er weer tegenaan. 30km hobbelen verder kwamen we aan bij Little Sossus Lodge, ons verblijf voor de komende twee dagen. Wederom een overkapping en eigen badkamer (een betonnen bunker dit keer), dus helemaal prima! Ook eindelijk even wifi dus fotootjes gestuurd en het thuisfront op de hoogte gesteld vanaf een stoeltje bij het zwembad. Daarna lekker gegeten, helaas een beetje stoffig/mistig en daardoor niet echt een mooie zonsondergang, maar goed, we mogen wederom niet klagen! Nu lekker in ons tentje uit de wind, want die gaat weer behoorlijk tekeer! Morgen naar de Sossusvlei, hét boegbeeld van Namibië! Veel zin in!
Liefs,
Elana en Dennis