Bijdehante zeehondjes en verborgen schatten

Een héle vroege morgen, want we gingen Kayakken! Om 7 uur zaten we al in de auto, op naar Walvisbaai voor de tour. We waren ruim op tijd, dus tijd voor een goeie koffie en om 8 uur vertrokken we met onze gidsen Kevin en Graham naar Pelican point. Het was een klein groepje, voornamelijk Nederlanders en een Duits stel. Heel gezellig! Het was een uurtje rijden naar Pelican point, maar dat vloog voorbij omdat Kevin over alles onderweg wel wat te vertellen had. 8 miljoen zeehonden in totaal aan de kust, 40.000 op Pelican point. Superveel dus! Onderweg zagen we veel Jakhalzen, meeuwen en een heleboel flamingos! Ook reden we langs de zoutfabrieken, die het zout uit de wetlands winnen en over de hele wereld distribueren. Heel leuk om te zien. Toen we op het stuk strand aankwamen waar we het water in zouden gaan zagen we al gigantisch veel zeehonden, op het land, maar ook in het water. We kregen uitleg over de tour (je moet tegen ze praten en rustig zijn in hun buurt, dan worden ze nieuwsgierig en willen ze spelen) en onwijs sexy pakken aan. Gele regenbroeken, fleece vesten, waterschoenen, handschoenen en nog een regenjas, we waren er klaar voor! Dennis en ik gingen samen in een kayak, en vooruit gaan was geen enkel probleem! De wind was echter best hard en de golven soms een beetje hoog, dus het was lastig op 1 plek te blijven als we eenmaal bij een grote groep zeehonden waren aangekomen. Ondertussen bleven we dus ook maar met kinderstemmetjes tegen die beesten roepen, ergens wel hilarisch. Op een gegeven moment waren Dennis en ik redelijk naar de kust afgedreven en hadden we een groepje speelse zeehonden te pakken. Ze zwommen onder de boot, plonsten vlak voor ons in het water, beten in de peddels en ik kon ze zelfs aaien! Het was zo onwijs schattig, die beesten spelen echt als puppies. Alleen dat geluid dat ze maken... Ze kunnen blaffen (als honden) maar merendeel van de tijd klinken ze net als schapen, een enorm kabaal als er zoveel tegelijk zijn. Ze slapen ook wel eens in het water, dan zie je ineens een zeehond voorbij drijven, heel grappig. De tijd vloog voorbij, helaas geen dolfijnen gezien, maar we waren ook veel te druk met die zeehonden om er goed op te letten. Na ruim anderhalf uur waren we terug op het strand, tijd voor koffie en lekkere broodjes, en nog wat foto's van de zeehondenkolonie op het land. Echt een enorm leuke tour, al het geld (700 dollar pp dat is ongeveer 44 euro) dubbel en dwars waard! Eenmaal terug waren we nog een beetje zanderig, maar we wilden graag nog het arts en crafts center bezoeken, maar dat zou om 1 uur al dicht gaan. We waren eigenlijk net te laat, maar er was nog 1 iemand die haar winkeltje wel voor ons open wilde doen. Ik gaf aan dat ik graag een Oryx beeldje wilde, en toen zei ze dat haar collega's op een soort expo verderop in de stad waren. De toegang daarvoor was 20 dollar en ze was zo enthousiast dat we spontaan besloten daar ook maar even heen te gaan. Het bleek een soort festival met muziek, kraampjes (heeel veel kralenbeeldjes maar nog steeds geen oryx :(), maar ook kermisattracties en veel food trucks. We wandelden rond en aten krulchips en ijsjes, was leuk om te zien en mee te maken hoe zoiets daar gaat. Ik denk dat de halve bevolking van Swakopmund aanwezig was, verklaart ook waarom het zo rustig was in de stad haha. Daarna zijn we teruggegaan naar de camping, het was 21 graden (aan de kust is het dus ruim 10 graden koeler dan in het binnenland!) en dus een prima temperatuur voor een rondje hardlopen! Ik plande een rondje in mijn garmin van ongeveer 6km en we renden een heerlijk stuk langs het strand en door het stadje. Daarna tijd voor een boekje, biertje en chips in de zon, en bedenken waar we wilden gaan eten. Zelf koken is prima, maar nu we omringd waren door zoveel eettentjes vonden we het ook wel leuk om daar dan gebruik van te maken. We gingen eten bij Brewers and Butchers, een lokale brouwerij waarin je de grote vaten waarin ze het bier brouwen kunt zien vanaf je tafeltje. Erg leuk! Dennis nam een bierproeverijtje en ik een lekkere cocktail. Het eten was ook goed, en niet zo duur gelukkig, dus een goede keuze! Ze baden ook een fijn motto: Save water in the desert, drink beer! Na het eten was vooral ondergetekende behoorlijk gaar, dus we wandelden terug naar de camping, kan daar gelukkig gewoon in het donker. Het was goed afgekoeld, dus we zijn maar lekker in de tent gekropen. Even het nieuws van de dag doorgenomen (wat een held he, die Kipchoge.. Echt onvoorstelbaar knap) en een teamgenootje gevolgd die meedeed aan het WK IRONMAN in Kona. Mooi dagje zo.
De volgende ochtend ook weer vroeg, voor onze trip naar Damaraland. Groot boodschappen doen, want dit keer waren we wel bedacht op de schaarse voorzieningen onderweg. Het was een kleine 300km rijden naar Madisa Camp, vlakbij Twyfelfontein, midden in het leefgebied van de woestijnolifanten. Van 21 graden naar weer ruim 35 graden, het was even omschakelen. Aangekomen in Damaraland gebied reden we langs talloze kraampjes langs de weg, waar mensen ons met dansjes en gebaren naartoe wilden lokken. Bij een grote kraam zijn we even gestopt voor een klein souvenirtje, support voor de lokale bevolking vinden we altijd wel belangrijk. Vlak na het middaguur kwamen we aan in ons nieuwe kamp, wederom prachtig! Een zwembad (heel welkom, zo heet was het) een semi afgelegen campsite met een mini badkamertje op palen (weer in de open lucht, vind 't geweldig) en een prachtige omgeving tussen gigantische rotsen. Na het inchecken ploften we in een hangmat bij het zwembad, lekker een boekje lezen/puzzel maken en een beetje uit de zon, want die was niet te harden zo heet. Daarna tijd voor mijn favoriete tijd: borreltijd! En om 5 uur werden we verwacht voor de Village Walk, die we geboekt hadden. Niet perse veel zin meer in met die warmte, maar toen we eenmaal bezig waren was het mega leuk! Behoeft misschien wat achtergrondinformatie, een Village walk. Damaraland is opgedeeld in verschillende delen, waar Madisa Camp een deel van beheert. Op dat terrein staat het kamp, maar er is ook een groot stuk land omheen, waar mensen die iets voor de community willen/kunnen betekenen (geld/werken in het kamp/tours geven) mogen wonen. Ze bouwen dan hun eigen huizen en voorzien ook in eigen eten. Best interessant! We kregen een gids uit een van de mini dorpjes (villages) en met hem gingen we op pad door het gebied. Hij vertelde over de olifanten, die eens een deel van het kamp gesloopt hebben toen ze uit het zwembad gingen drinken omdat de waterpomp van het waterhole kapot was, over de giraf die afgelopen nacht op de Campsite was en alle andere beesten die er zijn in dit gebied. Ook vertelde hij over de Bushmen, de lokale bevolking, die stukje bij beetje wegtrekken omdat ze niet meer mogen jagen. De oude bushmen, die hier vroeger rondtrokken, hebben op verschillende plekken rotsschilderingen achtergelaten, voornamelijk van beesten en mensen. We hebben er een aantal opgezocht, waaronder eentje die pas die ochtend ontdekt was, hoe bijzonder! Daarna hebben we twee villages bezocht, degene waar hij woont, en een wat grotere met veel geiten en kippen. De kinderen die er wonen gaan naar school 44km verderop en komen maar 1x in de twee maanden thuis, en 3x per jaar tijdens de schoolvakanties. Het was er dus erg rustig.. We vonden het een bijzondere tour, we zijn meer te weten gekomen over het land, de lokale bevolking en het streven naar gelijkheid (ze willen bijvoorbeeld een 50/50 ratio tussen mannen en vrouwen en tijdens de verkiezingen rijden er busjes rond het hele land om alle afgelegen communities te laten stemmen, heel goed!). Eenmaal terug klommen we naar de sundown rock voor de zonsondergang, vonden de "secret pool" midden op de rotsen en maakten ons eigen dinertje bij de auto. Daarna begon het te bliksemen en te onweren, dus zijn we maar even bij de lodge gaan zitten voor een drankje en het afmaken van deze blog. De tijd gaat zo snel, morgen naar Etosha!!
Liefs,
Elana en Dennis